Wielce Szanowna Pani Ministro!

Mój Julek we wrześniu idzie do szkoły, więc bardzo się ucieszyłem, gdy obiecała Pani, że za podręczniki nic nie zapłacę.

Nieco się zaniepokoiłem, gdy się okazało, że to nie będą takie same zestawy książek jak dotąd, że to będzie jeden podręcznik przygotowany przez rząd w kilka miesięcy. Na konferencjach prasowych szczerze i sympatycznie prosiła Pani: – Nie pytajcie o szczegóły, dajcie nam szansę! No to postanowiłem dać; co mi zależy. W końcu chyba ministra wie, co mówi.

Do pierwszej części rządowego elementarza zajrzałem dopiero wczoraj. Chciałem się dowiedzieć, czego Julek będzie się uczył z matematyki. W razie gdyby potrzebował pomocy, przygotuję się – pomyślałem sobie. Piszę do Pani właśnie w związku z tym, co tam zobaczyłem. Nie chcę zawracać Pani głowy całą listą moich wątpliwości. Tych kilka poniższych przykładów powinno wystarczyć, aby wyjaśnić, co mnie zaniepokoiło.

Przykład 1.

Nie mam pojęcia, jaka jest odpowiedź. Jeśli na pierwszym rysunku strzałka i ślady pokazują kierunek w prawo, to co jest na drugim rysunku? Strzałka pokazuje w górę, ale przecież ten gość, co zostawił ślady, nie szedł chyba w górę po ścianie? To co to za kierunek? Północ?

Przykład 2.

Na stronie 81 dzieci poznają odejmowanie. Niby nic takiego. Tyle, że one wtedy posługiwać się mają tylko trzema liczbami: 1, 2 i 3. Nawet zera jeszcze nie znają. Co mają zatem odejmować? Całe odejmowanie to tylko trzy przykłady: 3 – 1, 3 – 2 oraz 2 – 1. Po co więc wprowadzono odejmowanie tak szybko? W żadnym kraju na świecie nie uczy się odejmowania w ten sposób. Jaki powód skłonił autorkę do takiej ekstrawagancji?

Przykład 3.

Próbowałem zrobić to zadanie ze starszym synem – trzecioklasistą. Rozdzielić guziki na dwie części? – zapytał. – Ołówkiem nie da się tego zrobić, bo guziki są za twarde. A gdy już się domyśliliśmy, co autorka mogła mieć na myśli, starszy syn pokazał mi więcej rozwiązań, niż te trzy narysowane w elementarzu. To przecież niemożliwe, że jest mądrzejszy od najlepszej w Polsce autorki. A więc o co chodzi, Pani Ministro?

Zaraz po zadaniu o guzikach pada w Elementarzu głębokie pytanie:

Jak to „jeszcze”? Mnie liczba 4 z guzikami wcale się nie kojarzy. I w ogóle dlaczego pyta się sześciolatka, co mu się kojarzy z liczbą 4, a nie na przykład z literą „d”? Jaki jest cel?
Z tym właśnie miałem największy problem, gdy czytałem rządowy elementarz: jaki jest cel?

Przykład 4.

Kurczę, nic tu nie pasuje. Truskawka, bo w kropki, jabłko, bo nadgryzione, cytryna, bo żółta, czereśnie, bo dwie, a papryka, bo jednolita i z zielonym ogonkiem. Może właśnie o to chodzi? Może to takie sprytne zadanie – dlatego pytają, czy możliwa jest więcej niż jedna odpowiedź. Tak sobie myślałem, dopóki nie zobaczyłem, że identycznych zadań jest w elementarzu więcej. Na stronach 42 i 64 też są takie. Wszystkie z tym samym pytaniem: Co tu nie pasuje? Za każdym razem nic nie pasuje.

I mnie, Pani Ministro, także nic nie pasuje. Nie pasuje mi, że mój Julek będzie musiał się uczyć z tej książki. Nie pasuje mi, że nie mogę kupić innych podręczników, bo zarządziła Pani, że dla mojego dobra wszystko ma być za darmo, choćbym nie wierzył, że to dla mnie dobre.

Nie chodzi o tych kilka podanych przeze mnie przykładów. Właściwie cała książka składa się z takich pomysłów. Nie da się z niej nauczyć ani czytania, ani matematyki, bo jest to zbiór izolowanych pomysłów, nazbyt często tak dziwacznych jak te przykłady. I to mi też nie pasuje.

Na Pani prośbę odpowiedziałem pozytywnie – dałem Pani szansę. Nie udało się. Elementarz jest okropny. Teraz ja proszę: niech Pani da nam szansę, Julkowi i mnie. Niech Pani zrezygnuje z monopolu na wiedzę, jak mój Julek ma być uczony.

Wszystkie zadania znajdują się na stronie: http://naszelementarz.men.gov.pl/

Pan E.

Uwaga! Wydawnictwo nie odpowiada za Pana E. Pan E. nie odpowiada za nic.