Zawsze z początkiem roku szkolnego ogarnia mnie niewytłumaczalne przekonanie, że wszyscy mają mnie za durnia i nikt mi nie ufa. Ja wiem, że to niemożliwe, w końcu miły ze mnie gość i jako tako rozgarnięty. Właściwie nie ma powodu, by nie wierzyć, że jestem w stanie zrobić coś z sensem. Nie upieram się, że wszystko, ale żeby tak zupełnie nic? A tymczasem już 1 września dowiaduję się, że jednak nic. Inni decydują za mnie, co jest rozsądne.

Zwykle zaczyna się od tego, że dyrekcja każe mi zeznać na piśmie, kiedy będę z moimi uczniami dodawał ułamki, a kiedy obliczał pola czworokątów. Niby nic takiego. W końcu każdy nauczyciel powinien sobie jakoś zaplanować pracę. Ja też planuję. I wiem, kiedy mniej więcej powinno być to dodawanie ułamków. Problem polega na tym, że „mniej więcej” dyrekcji nie wystarczy. Trzeba podać dzień, a nawet godzinę. A ja nie mam pojęcia którego dnia i na której z kolei lekcji. Może uda się na 57., a może na 65. lekcji w roku. To zależy od bardzo wielu czynników.

– Nie przejmuj się – mówi dyrekcja – to tylko plan. A plany, jak wiadomo, mogą się zmieniać.

To po co robić je aż tak szczegółowo na cały rok? Nie wystarczyłoby dokładnie zaplanować tylko najbliższy tydzień, a na dłuższy czas przygotować plany bardziej ogólne? Tak się pracuje w wielu krajach.

– Nie ty o tym decydujesz – usłyszałem od dyrekcji – i nawet nie ja.

No tak, my jesteśmy za głupi, nie wolno nam ufać. To musi ustalać jakiś Bardzo Ważny Urzędnik. Żeby wszędzie było tak samo, bo inaczej kurator się nie połapie. A plany muszą być dokładne, żeby w czasie kontroli łatwiej było przyłapać nauczyciela, że ich nie realizuje.

Plany nauczania to rutyna i już się do tego powoli przyzwyczajam, że tak naprawdę nie planuję, tylko kopiuję plan z poprzedniego roku.

Co roku jednak pojawia się nowy element odbierający mi ochotę do myślenia o nauczaniu.
W tym roku moja dyrekcja każe we wszystkich klasach ustawić ławki w podkowę i tak mamy uczyć na każdej lekcji.

– Dlaczego? – zapytałem naiwnie.
– To ty nic nie wiesz? Pani minister ogłosiła na konferencji prasowej, że to najlepszy na świecie sposób nauczania – zgasiły mnie koleżanki.

Jak to najlepszy? Przecież w zeszłym roku najlepszy był ten z tablicami interaktywnymi. Kupiliśmy je za ciężkie pieniądze, a teraz dzieci mają siedzieć do nich bokiem? Nic nie będą widzieć. A jak mają oglądać filmy i materiały multimedialne (to też podobno najlepszy sposób nauczania – tak mówiło ministerstwo dwa lata temu)? Może trzeba wyświetlać na trzech ekranach naraz, żeby każda część podkowy dobrze widziała?

Trzy lata temu za najlepszy sposób zwierzchność uważała pracę w grupach. Ławki powinny być wtedy zsunięte po dwie. To już od teraz mam nie pracować w grupach? A może mam robić małe trzyławkowe podkowy?

Proszę jeszcze najuprzejmiej, by ministerstwo zdecydowało o kilku niezwykle ważnych szczegółach. Czy w tych podkowach dziewczynki mają być przemieszane z chłopcami, czy też chłopcy po lewej, a dziewczynki po prawej? Czy ja mam stać na środku podkowy, czy się mam przemieszczać wzdłuż stolików? A może za plecami uczniów, żeby im w komunikowaniu się nie przeszkadzać?

Jak mam dzielić klasę na grupy w czasie klasówki? Na dwie (co drugi to ta sama grupa) czy trzy (lewa, prawa i środkowa)? A może w ogóle nie dzielić, żeby było sprawiedliwie?

Ja się do wszystkiego przystosuję, tylko niech mi ktoś ważny powie, jak ma być. Przecież sam nie jestem w stanie nic wymyślić. Skoro nawet na ustawieniu ławek minister zna się lepiej, to chyba już na wszystkim?

Pan E.

Uwaga! Wydawnictwo nie odpowiada za Pana E. Pan E. nie odpowiada za nic.