Patrzę sobie na moje ostatnie wpisy i ze zdumieniem spostrzegam, że od miesiąca ani razu nie zacytowałem pani minister. Czyżbym przeoczył jakiś jej bon mot?  Skądże znowu. Były święta, pozwoliłem sobie i Państwu na chwilę oddechu. Czas nadrobić zaległości.

W listopadzie pani minister była uprzejma zapowiedzieć: „W przyszłym roku nauczyciele będą zarabiać tyle samo, co w tym”. Jest ich prawie 600 tysięcy, dodała, więc nawet niewielka podwyżka to wielkie wydatki.

Święta prawda. Gdyby tak każdemu belfrowi podnieść pensję o złotówkę i przemnożyć przez 12 miesięcy, wychodzi ponad 7 milionów. Ci nauczyciele to studnia bez dna.

Od listopada pani minister zmieniła zdanie. Dlaczego? Że strawestuję klasyków: Widmo krąży po Polsce – widmo wyborów. Na początku marca szefowa wszystkich belfrów porozmawia z ZNP o podwyżkach.

Na razie przypomina niewdzięcznikom spływające na nich od 10 lat dobrodziejstwa: „Dosypaliśmy do systemu 15 miliardów złotych, a w tym czasie liczba uczniów zmalała o ponad milion, a liczba nauczycieli spadła o ponad 32 tysiące, więc mamy znacznie więcej pieniędzy w systemie przy mniejszej grupie uczniów i nauczycieli”. (1)

Nie od dziś zachwyca mnie polszczyzna szefowej polskiej edukacji, ale nie w tym rzecz. Pieniądze popłynęły do szkół wartkim strumieniem, nauczyciele mają coraz mniej do roboty, tymczasem pani minister wciąż użera się z tą najbardziej chyba roszczeniową grupą zawodową w naszym pięknym kraju. Nie dość, że ZNP żąda kilkunastu procent podwyżki, a „Solidarność” grozi strajkiem, to jeszcze jakieś gryzipiórki wyciągają dane OECD, że niby polscy nauczyciele pod względem zarobków wloką się w ogonie tej organizacji.

Czysta manipulacja, co zaraz udowodnię. Weźmy raport OECD za rok 2011, poświęcony nauczycielom gimnazjów. (2) Czemu żaden pismak nie raczy wspomnieć, że nasi zarabiają prawie 8 razy więcej od belfrów z Indonezji? Że zazdroszczą nam Estończycy, Słowacy, Węgrzy, a nawet Argentyńczycy?

Autorzyny wynajdują za to jakieś sumy w dolarach, wyliczone według Bóg wie jakiego wskaźnika PPP ukazującego niby relację między wynagrodzeniem a kosztami życia. I obrzucają błotem rodzimą edukację: polski nauczyciel gimnazjum zarabia 18 806 dolarów rocznie, gdy średnia w OECD to prawie 40 tysięcy. Po czym dobijają władze resortu: Niemiec dostaje ponad 64 tysiące, a Luksemburczyk 100 tysięcy.

I dobrze. Skoro chcą im głupki płacić, to niech płacą. My za to mamy świetne wyniki w testach, kształcimy lekarzy dla całej Europy, a pół świata zachwyca się naszymi budowlańcami. Tylko ci wiecznie niezadowoleni nauczyciele…

Jeden taki napisał na wigilijnym czacie: „Jestem nauczycielem kontraktowym. Moja wypłata to 1675 zł. Jak żyć, Pani Minister!???”

Jak to jak? Skromnie i oszczędnie. Przykręcić ogrzewanie, wcześniej gasić światło, mniej jeść… Zresztą, z jakiej niby racji pani minister miałaby kogokolwiek uczyć? Dziś zajmuje się edukacją, a jutro – któż to może wiedzieć?

Zdradzę Państwu tajemnicę: mam pomysł, żeby i wilk był syty, i owca cała. Wspomniałem w tytule o trzech groszach; warto je obiecać nauczycielom. Mnożymy te 3 grosze przez – niech będzie – całe 600 tysięcy belfrów, wynik przez 12 miesięcy… I mamy: 216 000 złotych na rok. Budżet jakoś to udźwignie, a ile frajdy dla nauczycieli! Bo, jak mówi przysłowie, grosz do grosza, a będzie kokosza. Kto jak kto, ale nauczyciele przeciwko mądrości narodu buntować się nie powinni.

 1 Nauczyciele chcą podwyżek. Rząd: pieniędzy jest więcej, a nauczycieli mniej

2 Teachers’ salaries (Education at a Glance 2013 – OECD 2013)

Tomasz Małkowski